Stara Grzybowszczyzna

Ostatni odcinek supraskiej historii jest bardzo leśny i bardzo dziwny. Trafić do Starej Grzybowszczyzny nie jest łatwo, a jeszcze trudniej zrozumieć, co się tam właściwie działo.

„Pojechałem do Grzybowszczyzny zobaczyć świętą cerkiew, święte drzewa, Dolinę Jozafata, gdzie się sąd ostateczny odbywał – pisał Włodzimierz Pawluczuk w „Reportażu o końcu świata”. – Grzybowszczyzna jest niewielką wsią – liczy tylko 16 zagród. Ziemia tu licha, gospodarstwa nieduże, ludzie żyją ubogo. Dookoła lasy i piaszczyste pagórki. Do najbliższego przystanku PKS idzie się ze wsi kilkanaście kilometrów. We wsi dużo drzew, gałęzie przesłaniają i domy, i niebo. Spokojnie tu i zacisznie niczym w gaju oliwnym. (…) Za wsią, w lasku, widać niedużą murowaną cerkiew – dzieło proroka Ilji”.

Nie sposób dziś sobie wyobrazić, że w latach 30. XX w. do maleńkiej Grzybowszczyzny ciągnęły tłumy. Niepiśmienny chłop Eliasz Klimowicz głosił rychły koniec świata, nauczał i jak na wcielenie Mesjasza przystało, czynił podobno cuda. Czasy były niespokojne, świat się rozpadał, wyznawców mu więc nie brakowało.
Wkrótce prorok Ilja zaczął budować Wierszalin – nowe centrum świata w środku lasu. Jedni go przeklinali, drudzy wierzyli mu tak bardzo, że postanowili go ukrzyżować, by zmartwychwstał i przekonał niewiernych o swej chwale. Podobno uciekł, podobno stchórzył, podobno jako założyciel sekty religijnej trafił potem na Sybir i dokończył życie gdzieś w Rosji. Podobno są tacy, którzy wciąż czekają na powrót Ilji do Wierszalina…

A trochę przed Starą Grzybowszczyzną, przed Krynkami, w kierunku Supraśla skręca się do silvarium – takiego puszczańskiego ogrodu botanicznego. Chyba lepiej zrobić to latem;-) W środku lasu stoi jeszcze wieża do obserwacji żubrów – byłoby to naprawdę fantastyczne miejsce, gdyby dało się na te żubry doczekać. Nam się nie udało, niestety:-)