Kopalnia w Nowej Rudzie wygląda tak, jakby ostatni górnik wyszedł stamtąd przed godziną. I chociaż nikt nie wydobywa tam węgla od lat 90. XX wieku, ogląda się ją inaczej, niż zwiedza się muzeum. Ma się raczej wrażenie, że za zakrętem wre normalna praca, a narzędzia, którymi wydobywa się węgiel, nie są żadnymi eksponatami, tylko służą do tego samego celu co dawniej.
Zwiedzanie trochę trwa (zdecydowanie ponad godzinę). Pierwszą część – typowo muzealną – można by sobie pewnie darować, gdyby nie to, że właśnie tam przewodnik opowiada najciekawsze historie:-) Nasz przewodnik miał na imię Rysiek i stanowił żywy dowód na to, że wszystkie Ryśki to fajne chłopaki. Muzeum to trochę węgla i solidna porcja wiedzy na ten temat, kilka górniczych czapek i narzędzi oraz parę sal, z których najciekawsze jest na pewno dawne centrum dowodzenia kopalnią.
Potem zostaje już tylko część artystyczna – wybór idealnego kasku i wycieczka pod ziemię. Nie ma strachu – korytarze są wysokie, szerokie, bezpieczne, ale nie tak skomercjalizowane jak inne miejsca tego typu, a przez to o wiele ciekawsze. Zdarzają się także efekty specjalne, których z oczywistych powodów nie zdradzimy. Na powierzchnię wyjeżdża się autentycznym górniczym wagonikiem – mocno trzęsie!
Największą zaletą kopalni Nowa Ruda są ludzie. Życzliwi, normalni, bez zbędnych „standardów obsługi klienta”, za to z prawdziwą chęcią opowiadania o tym, co najciekawsze. Dla wielu z tych osób kopalnia stanowiła przed laty centrum ich świata. A jest o czym opowiadać. Zakład w Nowej Rudzie ze względu na wyrzuty skał i gazów, a zwłaszcza dwutlenku węgla, był jednym z najbardziej niebezpiecznych w Europie. W największej katastrofie z 1941 r. zginęło tu ponad 180 górników. Zdjęcia dokumentujące tę historię także stanowią część ekspozycji.
Czy warto zajrzeć do Nowej Rudy? Zdecydowanie tak. I to jak najszybciej, dopóki nie wszystko jest jeszcze zrobione „pod turystów”:-)
