Trochę prawdziwej zimy, trochę śniegu, trochę wschodniej egzotyki, czyli ferie w Druskiennikach. Kiedy byliśmy tam kilka lat temu, Druskienniki były w sumie dość kameralnym, nieco zaniedbanym i bardzo klimatycznym litewskim uzdrowiskiem. Teraz obrosły budynkami w stylu ‚Architekt płakał, jak projektował’, kostką Bauma i sklepami w duchu Biedronki. To przedziwne miejsce, w którym atrakcja goni atrakcję: między fantastycznym aquaparkiem i kompletnie od czapki snowparkiem mieści się cała gama parków linowych, kolejek gondolowych, spa, saun itp. Ale wystarczy trochę wyjechać za miasto, żeby było po litewsku 🙂
Litwa, czyli ferie w Druskiennikach
Jedna z dziwniejszych okolicznych niespodzianek to Grutas Park. Nad fantastycznie białym jeziorem Grutas zostały zgromadzone chyba wszystkie pomniki Lenina i spółki, jakie znaleziono na Litwie. Dzierżyński, którego można obrzucić śniegiem, czy Stalin na leśnej polanie zapewniają pewną dawkę poczucia sprawiedliwości, zwłaszcza że zimą las pusty, turystów brak i Lenin wygląda na samotnego. W Grutas Parku jest też minizoo – i przyznam, że pierwszy raz w życiu widziałam minizoo z wielbłądami, lamami, niedźwiedziami i stadami trzęsących się z zimna papug.
Dzūkijos Nacionalinis Parkas to jeszcze większa egzotyka i jeszcze bardziej zimowa zima. Dopiero na tej „prowincji” widać, jak bardzo różnią się Druskienniki od reszty. Dojechać tam prawie nie ma jak, ale jeśli się komuś uda – warto. Więcej tam śladów zwierząt niż ludzi. I o to chodzi.
Same Druskienniki – te stare, „prawdziwe” – trochę giną wśród fikuśnej architektury. Na szczęście cerkiew ma się dobrze, podobnie jak jezioro Druskonis, kartacze, babki ziemniaczane i Niemen.
Droga do Druskiennik, droga na Litwę. Przez Tykocin, przez Suwalszczyznę, przez mgłę. No i ten kombajn zimą – bezcenne.
